یادی ازگذشته /زندیادفروغ فرخزاد
بانخل هایی درهم و شبهای پرزنور
شهریست درکناره آن شط و قلب من
آنجااسیرپنجه یک مرد پرغرور
شهریست درکناره آن شط که سالهاست
آغوش خودبروی من و او گشوده است
برماسه های ساحل ودرسای های نخل
اوبوسه هازچشم ولب من ربوده است
آن ماه دیده است که من نرم کرده ام
باجادو ی محبت خود قلب سنگ او
آن ماه دیده است که لرزیده اشک شوق
درآن دوچشم وحشی وبیگانه رنگ او
مارفته ایم دردل شبهای ماهتاب
با قایقی به سینه امواج بیکران
بشکفته درسوکوت پریشان نیمه شب
بربزم مانگاه سپیدستارگان
بردامنم غنوده چوطفلی ومن زمهر
بوسیده ام دودیده درخواب رفته را
درکام موج دامنم افتاده است واو
بیرون کشیده دامن درآب رفته را
ا کنون منم که دردل این خلوت و سکوت
ای شهر پرخروش،ترا یادمیکنم
دل بسته ام به او وتو اوراعزیزدار
من باخیال اودل خودشادمیکنم
زنده یاد فروغ فرخزاد/خاطرات
بازدرچهره خاموش خیال* خنده زدچشم گناه آمو زت*با زمن ماندم و در غربت دل*
حسرت بوسه هستی سوزد*بازمن ماندم و یک مشت هوس*باز من ماندم و یک
مشت امید*یاد آن پرتو سوزنده عشق*که زچشمت بدل من تابید*باز درخلوت من دست خیال*صورت شاد ترا نقش نمود*برلبانت هوس مستی ریخت*درنگا هت عطش طوفان بود
*یاد آنشب که ترا دیدم و گفت*دل من با دلت افسانه عشق*چشم من دیددرآن چشم سیاه*نگهی تشنه و دیو انه عشق*یاد آن بوسه که هنگام وداع*برلبم شعله حسرت افروخت
*یاد آن خنده بی رنگ و خموش*که سرا پای وجو دمرا سوخت* رفتی و دردل من ماند بجای*
عشقی آلو ده به نو میدی ودرد*نگهی گمشده در پرده اشک*حسرتی یخزده درخنده سرد*
آه اگرباز بسو یم آ یی*دیگر ازکف ندهم آسانت*ترسم این شعله سوزنده عشق*
آخر آتش فکند برجانت*
ﺷﻘﺎﯾﻖ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﻡ ﻧﻪ ﺗﺐ ﺩﺍﺭﻡ
ﺍﮔﺮ ﺳﺮﺧﻢ ﭼﻨﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺣﺪﯾﺚ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ
ﮔﻠﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﺮﺍﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ
ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺯ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﺐ ﺩﺍﺭ ﻭ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ
ﻭ ﺻﺤﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﻄﺶ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺸﻨﻪ
ﻭ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺗﻨﻢ ﺩﺭ ﺁﺗﺸﯽ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ
ﺯ ﺭﻩ ﺁﻣﺪ ﯾﮑﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺧﺎﺭ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ
ﻭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ
ﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺳﺨﺖ ﺷﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﻟﺒﺮﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ
ﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪﺵ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻞ ﺁﺭﺩ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ
ﺷﻮﺩ ﻣﺮﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﺵ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﺪ
ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺴﯽ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﺴﯽ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻠﺶ ﺑﻮﺩﻩ
ﻭ ﯾﮏ ﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﯿﺎﺳﻮﺩﻩ،ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ
ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ
ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺯ ﺧﺎﮐﻢ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ
ﻭ ﺍﻭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﻫﺎ
ﺗﺸﮑﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﯼ
ﻫﻮﺍ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﺭ ﺁﺗﺶ ،ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ
ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﻡ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ
ﺑﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﻭﻝ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ :ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ ! ؟
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﮐﻪ ﺁﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﺎﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺍﮔﺮ ﮔﻞ ﺭﯾﺸﻪ ﺍﺵ ﺳﻮﺯﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﺒﺮﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﻭﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮﺩ،ﺍﻣﺎ!!!
ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ
ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ
ﻭ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﮐﻮ!!!
ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ،ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﻮ !!!
ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ
ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺮ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺷﺪ
ﺩﻟﺶ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﻣﺎﺗﻢ ﺷﺪ،ﮐﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺮﺩ ﺁﻧﮕﻪ
ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﮐﺎﺷﺖ
ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺧﺎﺭﺍﯾﯽ ﺯﻫﻢ ﺑﺸﮑﺎﻓﺖ !!!
ﺍﻣﺎ ... ﺁﻩ ...
ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺭﻭ ﻣﯿﮑﺮﺩ
ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻭ ﻫﺮﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻏﻢ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ،ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﺏ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ
)) ﺑﻤﺎﻥ ﺍﯼ ﮔﻞ ((
ﻭ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ
ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ
ﻭ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺷﺪ
