ایساربان آهسته ران کا رام جانم میرود
وان دل که باخود داشتم بادل ستانم میرودمن مانده ام مهجور از او،بیچاره و رنجور ازاو
گویی که نیشی دورا زاو،در استخوانم میرود
گفتم به نیرنگ وفسون،پنهان کنم ریش درون
پنهان نمی ماندکه خون برآستانم میرود
محمل بدار ای ساروان،تندی مکن باکاروان
کز عشق آن سرو روان،گویی روانم میرود
او میرود دامن کشان،من زهر تنهایی چشان
دیگر مپرس از من نشان،کزدل نشانم میرود
با این همه بیداداو،وان عهد بی بنیاداو
درسینه دارم یاداو،یابرزبانم میرود
باز آی وبرچشمم نشین،ای دلستان نازنین
کا شوب وفریاداز زمین برآسمانم میرود
در رفتن جان از بدن ،گویندهر نوعی سخن
من خودبچشم خویشتن دیدم که جانم میرود
سعدی فغان ازدست ما لایق نبودای بی وفا
طاقت نیمدارم جفا،کار ازفغانم میرود